Anna O. śpi od czterech lat. Od momentu, kiedy zadźgała nożem dwójkę swoich przyjaciół. Policja jest bezsilna, nie może przesłuchać, skazać ani ukarać śpiącej kobiety. Opinia publiczna jest podzielona: jedni jej współczują, drudzy nienawidzą. Decyzją na najwyższym szczeblu przeniesiono ją do kliniku snu, pod opiekę największych specjalistów, by podjąć kolejne próby wybudzenia jej. Czy kiedykolwiek dowiemy się, co naprawdę wydarzyło się na odosobnionej Farmie?

W książce jest mnóstwo retrospekcji. Z jednej strony dowiadujemy się, w jaki sposób doktor Prince zajmuje się Anną O. w klinice, jakie własne nowatorskie metody stosuje, by po czterech latach ją obudzić. Z drugiej – czytamy jej pamiętnik z kilku miesięcy przed tragicznym wydarzeniem. Śledzimy rozwijającą się obsesję na punkcie kobiety, która przez sen zamordowała dwóch pasierbów, a po jakimś czasie popełniła samobójstwo. Anna próbowała według własnego sumienia ocenić, czy tamta kobieta, nazywana potem przez społeczeństwo Potworem, była winna, czy nie, skoro w momencie popełnienia tego czynu, spała.

To trudna moralnie książka i zastanawiałam się, ile z podanych przez bohaterów przykładów było prawdziwych. Historia miała niewiarygodny potencjał, nie dziwiłam się, że budzi takie zainteresowanie. Ale może to sprawił styl pisania autora, a może to, że mój maj był wyjątkowo szalony i miałam mało czasu na czytanie, grunt, że powieść nie wciągnęła mnie tak, jak się spodziewałam. Może zbyt szybko zaczęłam się domyślać, kto jeszcze może być podejrzaną osobą i historia skończyła się dla mnie z o jedną niespodzianką mniej.

„Anna O” to intrygujący thriller, którego tematyka mocno zapada w pamięć. Chociaż nie do końca wszystko mi zagrało w sposobie opowiedzenia tej historii, to polecam Wam mimo to sięgnąć, bo opisywany tu syndrom rezygnacji, to niesamowicie ciekawy przypadek, coś o czym wcześniej nie słyszałam. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Harper Collins.