Megan Hart "Barwy pożądania" |

Pewnego dnia Paige znajduje w swojej skrzynce list bez nadawcy, zawierający kilka poleceń. Czyta go, sugestywne słowa wypisane pięknym pismem na stylowym papierze zostają jej w głowie, ale potem wrzuca go do skrzynki, do której jej zdaniem miał trafić. Sytuacja się jednak powtarza, a listy zawierają coraz bardziej wymagające polecenia, które pozwalają Paige odkrywać swoją siłę i seksualność. Zauważają to mężczyźni w jej otoczeniu.

Mam straszny problem, jak ocenić tę książkę. Lubię erotyki, które są bardziej romansami, a najlepiej jak mają jakieś waki sensacyjne czy kryminalne, tu jednak erotyzm został trochę obdarty z uczucia. Choć pojawiło się zauroczenie, to jednak dominowało czyste pożądanie, które często przysłaniało zdrowy rozsądek, pojawiało się poczucie władzy wynikające z posiadanej kontroli. To zupełnie nieschematyczne podejście, coś innego, niż dotychczas czytałam, a w ciągu ostatniego roku pochłonęłam naprawdę dużo romansów. Tę oryginalność zaliczam zdecydowanie na plus.

Ale mam wrażenie, że kilka lat temu, kiedy książka została wydana pierwszy raz (2013 rok), a polskie czytelniczki odkrywały na nowo (po harlequinach z lat 90.) świat erotyków, książka mogłaby mi się o wiele bardziej podobać. Paige stanowiła przeciwieństwo bezwolnej Anastasii (głównej bohaterki słynnej serii o Greyu), wnosiła powiew świeżości, pokazywała, że kobieta też może mieć relację opartą tylko na seksie, czerpać z tego satysfakcję i nie mieć ochoty na uczucia. Może być bezpruderyjna i wyzwolona. Jednak teraz, kiedy już całkiem sporo takich książek jest za mną (choć muszę przyznać, że mimo wszystko to głównie mężczyźni są pokazywani jako ci, którzy nie potrzebują do seksu uczuć i o wiele później od kobiet przekonują się, że może być inaczej), miałam problem, żeby polubić główną bohaterkę. Choć podziwiałam jej wyrachowanie i pewność siebie, to nie wzbudzała mojej sympatii, nie podobały mi się też jej wybory.

Co nie zmieniło faktu, że historia Paige szybko mnie wciągnęła, a książkę czytało się bardzo dobrze, chociaż czasami miałam wrażenie, że narracja była nieco chaotyczna. Była dla mnie kompletnie nieprzewidywalna. Pozornie to opowieść o seksie i pożądaniu, ale pokazuje też, jak mogą one wpływać na poczucie własnej wartości. „Barwy pożądania” to intrygująca historia, jednak zdaję sobie sprawę, że nie każdemu może się podobać. Sama nadal pozostaję z mieszanymi uczuciami, nie czytało się jej ciężko, ale mam nadzieję, że kolejne książki Megan Hart, „Otchłań pożądania” i „Trzy oblicza pożądania”, które czekają już na półce, zrobią na mnie lepsze wrażenie.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Harper Collins oraz księgarni Tania Książka.

Megan Hart „Barwy pożądania”