Już dawno miałam ochotę poznać twórczość Cathy Glass. Ta angielska autorka od kilkunastu lat tworzy rodzinę zastępczą – pomaga dzieciom uciec od problemów, które dotykają je w ich własnych rodzinach. Często emocjonalne i poruszające historie tych dzieci są dla niej inspiracją do pisania książek.
Czternastoletnia Zeena trafiła do Cathy nagle, na własne życzenie. Z jednej strony chciała uciec od rodziny, z drugiej ciągle tęskniła za młodszym rodzeństwem, dla którego była jak lepsza matka. Nie od razu podzieliła się z nową opiekunką swoją historią, musiało minąć kilka tygodni stopniowego poznawania siebie nawzajem i zdradzania pojedynczych faktów z przeszłości. Gdy zaufała na tyle, że gotowa była się zwierzyć, wstrząśnięta Cathy wysłuchała przejmującej historii dziewczyny, która została zmuszona do przestrzegania reguł kraju, z którego pochodzili jej rodzice i jako młoda dziewczynka została wydana za mąż.
Autorka buduje proste zdania, dzięki czemu jej powieść zyskuje wrażenie realności, jest rzeczywistą relacją zaniepokojonej opiekunki, która pisze o swojej podopiecznej. Widać, że więzi rodzinne mają dla niej ogromną wartość, dużo pisze o swoich dzieciach, chętnie opowiada o wspólnych zwyczajach, jest dumna z ich osiągnięć. Stworzyła obraz szczęśliwej rodziny, co prawda bez ojca, ale za to z radzącą sobie ze wszystkim matką. Ten za mocno polukrowany obrazek sielskiego życia miejscami drażnił, brakowało w nim negatywnych emocji. Stanowił mocny kontrast dla zachowań rodziny, w której wychowała się Zeena.
„Nastoletnia panna młoda” to historia, która porusza. Na początku nic nie zapowiada takich emocji, zwykła powieść z przeciętnymi bohaterami, z okładki spogląda przestraszona dziewczyna. Przełomem jest wyznanie Zeeny. Cathy Glass nauczona wieloletnim doświadczeniem cierpliwie czekała, aż dziewczyna się otworzy i zdecyduje na zwierzenia. I wtedy usłyszała historię, w którą trudno jej było uwierzyć… Czytelnik też nie od razu dowiaduje się, co spotkało Zeenę, że zdecydowała się odejść od swojej prawdziwej rodziny. Pokrętne odpowiedzi na zadawane pytania, kłopotliwe wizyty u lekarza, czy ciągła, dyskretna pomoc policjantki nie przygotowały na to, czego się później dowiaduje z lektury książki, nie pomogło snucie domysłów, nawet tych opierających się na wiele mówiącym tytule książki. Choć każdy zdaje sobie sprawę z różnic kulturowych między ludźmi mieszkającymi w innych krajach, jednak są tematy, które niewymiernie szokują, zwłaszcza, gdy uświadamia się sobie, że historia Zeeny jest prawdziwa. Trudne tematy poruszone w książce wywołują niedowierzanie, szok, niemy bunt przeciwko takiemu traktowaniu dziewcząt i kobiet. Jeżeli takie historie zdarzają się obywatelkom Anglii, to jak źle musi być w małych, zapomnianych wioskach w Iranie, czy jakimkolwiek innym państwie o podobnej kulturze? Nie spodziewałam się, że ta prosta, krótka powieść, której poświęciłam jedno popołudnie, tak mocno mną wstrząśnie.
P.S. Jeśli chcecie wiedzieć, co aktualnie słychać u Zeeny, możecie sprawdzić na stronie autorki.
Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.
