Kristen Roupenian "Kociarz" #przedpremierowo |

Niektóre teksty mają w sobie coś, co sprawia, że wiele osób się z nimi utożsamia i udostępnia je osobom, w ten sposób w kilka godzin może je poznać wielka internetowa społeczność. Tak stało się z opowiadaniem „Kociarz”, umieszczonym na internetowych stronach New Yorkera, który uzyskał tam rekordowe 2 miliony odsłon. Zbiór opowiadań „Kociarz” to 12 historii o seksie, przekraczaniu własnych granic, o ludzkich wadach.

Nie wszystkie opowiadania Kristen Roupenian robiły takie samo wrażenie, ale każde z nich pozostawiało gorzki posmak, gdy autorka pozwoliła by zło, drzemiące gdzieś pod skórą, bądź przeciwnie, otwarcie okazywane, wzięło górę. Niektóre z nich były jak odwrotność bajek, zaczynały się szczęśliwie, a kończyły źle, przerażały bezwzględnością. Jej bohaterowie są różni, czasem to młoda dziewczyna, czasem dziecko, czasem mężczyzna, a czasem kobieta. Zdarza się, że nie mają imion, są swoimi czynami i pragnieniami, a przez to rzeczy, których się dopuszczają, wydają się może trochę mniej karygodne, są bezimiennym przewinieniem, mniej angażującym, niż gdybyśmy dobrze znali sprawcę i ofiarę.

Autorka opisuje świat, który często bywa zły, a seks jest głównym motorem do działania. Pokazuje ludzi z ich ułomnościami. Często zaskakuje brutalnym wydźwiękiem swoich tekstów, dyskretnie doprowadza bohaterów na skraj przepaści i każe im skoczyć, zrobić coś, czego normalnie by nie zrobili. Teksty są krótkie, szybko się je czyta. Ale po każdym przeczytanym opowiadaniu musiałam na chwilę odłożyć książkę, zmierzyć się z ładunkiem emocjonalnym, który serwuje Kristen Roupenian.

Nie dziwię się, że kariera autorki zaczęła się od opowiadania „Kociarz” opublikowanego w 2017 roku. Ta historia wydawała mi się najdelikatniejsza, najbardziej prawdziwa. Historia studentki i nieco od niej starszego mężczyzny, która rozwija się wraz z kolejnymi wymienianymi między sobą smsami i wyobrażeniami na temat siebie. Spotkania nieco rozczarowują, ale skoro tak dobrze jej się z nim pisało, to może warto dać szansę tej znajomości? Do którego momentu można udawać i działać wbrew sobie?

Uczę się doceniać opowiadania, to ile można zmieścić w krótkiej formie. Jednak wiąże się to również z tym, że jeśli historia na początku mi się nie spodoba, to zostaje niewiele czasu na zmianę zdania. Historie w „Kociarzu” były różne. Bardziej podobały mi się te dosłowne, współczesne. Kristen Roupenian za każdym razem po zakończeniu opowiadania pozostawiała mnie z wieloma pytaniami i domysłami, nie pisała o wszystkim dosłownie. Pozwalała, by czytelnik przeglądał się w tych historiach jak w lustrze, zwracał uwagę na to, co wywołuje u niego emocje.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Muza.

Kristen Roupenian „Kociarz”